9. Dwie Twarze

Przeczytaj notkę pod rozdziałem!!!

– Myślę, że wszyscy tutaj zgromadzeni ucieszą się na wieść o krótkiej historyjce, która rzuci trochę światła na tą sytuację –oznajmiła radośnie Aubrey, zakładając ręce na piersi.

– Leż i się nie ruszaj – rozkazał mężczyzna,  po czym popchnął Aidena na ścianę tak, że tamten zwinął się z bólu. Z jego ust płynęła krew, a na granatowej bluzce było widać obszerne ślady z czerwonej posoki.

– Aiden? – Szepnęła Rayna, próbując przybliżyć się do leżącego blondyna. Wyglądał okropnie, a jego oddech stawał się coraz cięższy i rzężący.

Węzły na jej rękach skutecznie uniemożliwiały udzielenie mu pomocy, ale z całą pewnością o to chodziło jej prześladowcom. Mieli tu umrzeć, a oni chcieli na to patrzeć.

Aubrey przechyliła głowę na bok i zmrużyła oczy. Kiwnęła palcem na leżącą dwójkę i mężczyzna podszedł do Rayny z nożem. Dziewczyna zamarła, gorączkowo czołgając się w tył. Jej ręka wykrzywiła się pod dziwnym kątem, a Rayna krzyknęła z bólu i upadła na plecy.

– Cicho siedź – Warknął przysadzisty mężczyzna i rozciął nożem jej węzły. – Bez żadnych numerów, bo dostaniesz kulkę w łeb.

Siedziała cicho i rozmasowała sobie nadgarstki. Patrzyła na Aubrey i jej towarzysza z nieufnością, ale chwilę potem przesunęła się w stronę Aidena, ignorując uporczywy ból w okolicy łokcia.

– Hmm… od czego by tu zacząć. – Zastanawiała się Aubrey i po chwili uniosła palec w górę, jakby ją oświeciło. – Może od początku? Cofnijmy się do czasów szkolnych, gdy byłam ofiarą naszej ukochanej Shannon. Założę się, że ty Aiden doskonale pamiętasz tamten okres. Przecież pławiłeś się w blasku chwały wraz z tą wywłoką.

Jej ton nadal spokojny, stawał się powoli groźniejszy, gardłowy. Po plecach Rayny przeszły ciarki. Usiadła obok Aidena, któremu pomogła ułożyć się w pozycji półsiedzącej. Ścisnęła go za rękę, chcąc dodać jemu i sobie otuchy.

– Shannon szykanowała mnie, codziennie poniżała przed wszystkimi. Nie byłam szarą myszką, wręcz przeciwnie, stanowiłam dla niej swoiste zagrożenie. – Zaśmiała się kpiąco. – Posunęła się nawet do tego stopnia upokorzenia, aby odbić mi chłopaka. Okrutne, prawda słodka Rayno?

Gdy zwróciła się do niej, Rayna skrzywiła się z obrzydzeniem. Nie widziała sensu w tym, że Aubrey chce wyjawić im całą prawdę. Opowiedzieć historię, która być może będzie zawierać wszystkie odpowiedzi na jej pytania, ale także fakty obciążające Aubrey. Na przykład to, że faktycznie zabiła Shannon.

– Hmm… Nie udało jej się. Pomijając fakt, że okaleczyła mnie, tym. – Wskazała na bliznę na powiece. – Przypaliła papierosa na moim oku. Podczas imprezy. Wszyscy widzieli i przed następny miesiąc nabijali się ze mnie, rzucając we mnie petami i sypiąc mi popiół z papierosów na głowę. Parę razy zawiesili mnie w szkole za podejrzenia palenia i podpalenia szkolnego magazynku. Ale oczywiście, to zrobili oni. Szkolna elita z Shannon na czele.

Milczenie.

– Danny nigdy nie kochał Shannon. Pomimo, że ona mi go odebrała, był po mojej stronie. – Przytuliła faceta stojącego obok i posłała mu satysfakcjonujący uśmiech.

– Zabiłaś Shannon, czy nie? – Syknęła Rayna, chcąc jak najszybciej opuścić to okropne miejsce. Chciała znać prawdę, a Aubrey owijała w bawełnę, mając przy tym niezły ubaw. Aiden potrzebował pomocy, strasznie krwawił i Rayna nie musiała być lekarzem, aby stwierdzić, że długo nie wytrzyma.

– Na tamtej imprezie, zabiła moją siostrę. Alice była moją jedyną opoką, chroniła mnie przed jej atakami. To potoczyło się tak szybko… Nie zdążyłam zareagować. W jednej chwili kłóciły się, a Shannon zagroziła, że powie wszystkim o największym sekrecie Ali. Potem… zaczęła ją gonić, a moja siostra uciekając, nie zauważyła jadącego samochodu. – Aubrey mówiła opanowanym głosem, wypranym z emocji. Cały czas wlepiała zimne i przeszywające spojrzenie w Raynę. – Gdy spotkałam ją dzień po tym zdarzeniu, chciałam oddać ją w ręce policji. Wyśmiała mnie, mówiąc, że Alice zawsze miała skłonności samobójcze, a ona tylko jej pomogła w drodze do piekła. Wtedy… Miałam ochotę ją zabić. Co najlepsze – podobała mi się ta wizja. Niestety, plan poszedł nie ku mojej myśli, gdy umieścili ją w psychiatryku. Jak to mówią? Głupi ma zawsze szczęście? Bzdura. Shannon nie wymigałaby się od kary, gdyby nie ty. – Wskazała palcem na Aidena, a jej głos podskoczył o oktawę. – Wiedziałam, że jej pomogłeś. Ominęła ją kara, bo ty zechciałeś ratować jej dupę. Nie jesteś lepszy od niej.

Aiden miał zamknięte oczy i nie wiadomo było czy był przytomny. Aubrey zastanowiła się chwilę, ale po chwili kontynuowała, tym samym obojętnym tonem.

– Nie tylko Shannon miała dojścia. Ja także rozwinęłam się w tym kierunku i tutaj wkroczyła Aisha. Sprzedawała jej narkotyki, a właściwe zupełnie coś innego. Można nazwać to śmiertelną mieszanką, która powoli prowadziła do upadku. Jednak to nie koniec, puenta przed nami!

– Mój kochany Danny podczas ekscytującego związku z Shannon zawładnął jej naiwnym umysłem i dotarł do najgłębszych zakamarków tajemnic, które kryła. Obnażył ją przede mną i stał się moim osobistym informatorem. Miłość jest do dupy, prawda? Zaufanie to trudna sztuka, ale jak widać, Shannon złapała haczyk i wszystko pięknie wyśpiewała Danny’emu. Najśmieszniejsze jest, że to wszystko działo się po paru kieliszkach plus trochę zaufania i dziecinnej naiwności. Biedna Shannon, aż zaczynam jej współczuć, a wy? – Jej oczy zabłyszczały, gdy zwróciła się do Aidena i Rayny. Ciało Aubrey drżało pod wpływem emocji i podekscytowania. Zbliżała się do zakończenia swojej bajki.

– Aisha była moją pomocnicą, jak i Danny. Danny odkrył jej najmroczniejsze sekrety, Aisha dostarczała jej porządnej dawki, a ja mogłam władać Shannon niczym szmacianą lalką, zupełnie jak to robiła ona. Karma istnieje, zdziwieni?

– Była taka posłuszna, taka uległa. Mogłam robić z nią co zechciałam. Powiedziałabym, żeby wskoczyła w ogień – zrobiłaby to. Dzisiejsze technologie i wynalazki, a pomyśleć, że parę lat temu ludzie nie wiedzieli o takich cudach, które mogłyby zmanipulować drugą osobę do takiego stopnia, że ktoś mógłby mieć z niej własną, żywą marionetkę.

– Cały czas przypominałam jej, że wiem o wszystkim. Byłam górą. Znałam jej historię. Chciała cię udusić, gdy miałaś trzy lata, a po tym incydencie rodzice oddali ją do rodziny zastępczej w Sydney. Nie miałaś się nigdy o tym dowiedzieć. Byli stanowczo zbyt spokojni, wiedząc, że posyłają swoje dziecko na inny kontynent. O tym, że była adoptowana dowiedziała się zaledwie dwa lata temu. Potem zaczęła uciekać z domu i robić duże kłopoty. Oj, była z niej zabawna dziewczyna. Na pewno mam gdzieś filmiki, gdzie jest to szczegółowo udokumentowane. Od dziecka miała problemy z psychiką, ale nawet najdroższe leki nie dawały sobie z nią rady. Rodzice chcieli ją umieścić w ośrodku, ale zdecydowali się na oddanie do adopcji. Najlepsze jest to, że zamaskowali jej najgorsze wybryki i oddali innej rodzinie. Tamci myśleli, że jej wyskoki wynikają z dojrzewania, ot młodzieńcze wybryki. Wygodne, nie powiem. Wiedziałam o tobie, słodka Rayno. Śledziłam każdy twój krok, byłam twoim cieniem nawet w Londynie. Przeprowadzając się do Sydney ułatwiłaś mi tylko zadanie. Mogłam prowadzić grę, w której byłaś kolejną zabawką. Paradoksem było to, że czułam jakbym ponawiała historię, którą dzieliłam z Shannon. Jesteście jak dwie krople wody. Jednak coś was różni. Każda z was ma Dwie Twarze, a ty nawet zgrywając anioła, jesteś najgorszym wcieleniem zła. Macie to zapisane w genach, diabelska krew płynie w waszych żyłach, zatruwając wasz umysł i duszę. Jesteście zepsute, a ja nie lubię bawić się uszkodzonymi zabawkami. Jedną z was wyeliminował Danny, który miał przy tym niezły ubaw, prawda kochanie?

Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, sięgając po spluwę i stukając nią o swoje udo.

– Nawet nie musiałem jej dotykać. Była u kresu, że równie dobrze mogłem patrzeć, jak ulatuje z niej życie. Ułatwiłaś nam sprawę tym, że tamtędy przechodziłaś. To cię pochłonęło, zaczęłaś się w to zagłębiać…

– A my nie musieliśmy wymyślać sposobu, aby cię uwikłać w naszą grę. Niefortunny zbieg okoliczności? Śmiem wątpić. – Dokończyła za nim Aubrey i musnęła dłonią trzymaną przez niego broń. – Zakodowaliśmy w jej głowie, że musi to zakończyć. Aby dodać temu nutkę romantyzmu, twarz jej ukochanego – Danny’ego widziała jako ostatni obraz w swoim życiu. Zmusił ją do zrobienia tego decydującego kroku w przód. Po tym, nie było czego zbierać. Ręce mieliśmy nieskazitelnie czyste.

Rayna zakrztusiła się powietrzem, gdy usłyszała całą opowieść. Jej serce było przygniecione ogromnym ciężarem, tak, że nie mogła złapać oddechu. Zaczęła gorączkowo łapać w usta powietrze jakby miało to ją uratować od tego, co miało się wydarzyć.

– Po co mi to mówiłaś? To całe… – Wyjąkała, dławiąc się własnym językiem. Chciała wymiotować, kręciło jej się w głowie i dostała nagłych spazmów urywanego płaczu. Jednak z jej oczu nie leciały łzy, a z ust wydobywały się jedynie krótkie pocharkiwania.

– Musiałam dokończyć to co zaczęłam, kochanie – powiedziała cukierkowym tonem i podeszła do niej. Spojrzała w bok na nieprzytomnego, ale wciąż oddychającego Aidena. Wokół jego ciała tworzyła się ogromna kałuża krwi, która dotknęła także ubrania Rayny.

– Myślę, że ten tutaj długo nie pociągnie. – Stwierdziła oceniając jego stan. – Danny.

Rayna nie zdążyła zareagować, a mężczyzna wykonał ostateczny strzał. Ciało Aidena wzdrygnęło się po raz ostatni i odpadło w finalnym tchnieniu. Rozpaczliwy krzyk wydobył się z gardła Rayny. Pomimo, że wraz z Aidenem nie mieli najlepszych kontaktów, poczuła jakby ktoś wyrwał jej z piersi serce. Odwróciła wzrok od martwego ciała i zanosząc się płaczem rzucała się po podłodze. Atak paniki nawiedził jej ciało w niekontrolowanych drgawkach. Upadła nieruchomo na podłogę, gdy poczuła mocne uderzenie w głowę. Aubrey stała krok dalej, a przed nią klękał Danny, który mocno ją spoliczkował.

– Jeszcze jeden krzyk. – Zagroził niskim barytonem i ustąpił miejsca swojej dziewczynie.

– Gdybyś nie była taka jak ona… – Zamyśliła się, gładząc Raynę po mokrych od potu i krwi włosach. – To wszystko nie miałoby miejsca.

– Czego ode mnie chcesssz? – Załkała ostatkami sił, kuląc się pod ścianą. Bała się, cholernie się bała. Przez głowę przelatywały jej tysiące myśli – mama, tata, Aiden, jej życie, plany, cele, przyszłość. Chciała żyć; jeszcze raz doznać ciepła słońca na swojej skórze i poczuć ciepły, australijski wiatr. Przyjechała tu, aby rozpocząć nowe życie, a nie zakończyć je tak niespodziewanie.

– Jesteś do niej taka podobna – mruczała Aubrey, wpatrując się w nią jak obrazek, pustym i wypranym z emocji wzrokiem. – Nie mogę pozwolić, abyś po ulicach chodził żywy sobowtór mojego koszmaru. Shannon wyrządziła tyle zła… Zapłaciła za to. Ale ty jesteś częścią jej.

– Jesteś szaloną wariatką – Wycharczała Rayna, próbując uwolnić się od jej parzącego dotyku. – Nie jestem Shannon!

Aubrey pokręciła głową ze smutkiem, jakby tłumaczyła jakąś rzecz rozkapryszonemu dziecku.

– W tym problem. Jesteście jednością, a żeby uwolnić się od jednej, trzeba wyeliminować drugą. Nie pozwolę osobie o tej twarzy egzystować.

Rayna wytrzeszczyła oczy, rozumiejąc do czego zmierza Aubrey. Jej wzrok. Słowa. Zachowanie. Nie była normalna.

– Aubrey, tobie potrzebna jest pomoc. Przeżywasz śmierć siostry i krzywdy, które wyrządziła Shannon. Rozumiem! Pozwól sobie pomóc…

– Nic nie rozumiesz! – Wrzasnęła i przycisnęła pistolet do jej skroni. – Nikt nie rozumie.

Głos Aubrey stał się płaczliwy i zawodzący, a słowa z jej ust stawały się coraz to bardziej niezrozumiałe. Nagle z jej ust zaczęła wydobywać się piana, a dziewczyna upadła w tył, trzęsąc się w spazmach. Danny podbiegł do niej i unieruchomił jej miotające się kończyny. Rayna obserwowała tą scenę z osłupieniem i przerażeniem w oczach. Jednak największy strach wywołał u niej nagły, diaboliczny śmiech Aubrey.

Zaczęła ona zanosić się w salwach śmiechu, wstając z ziemi i ocierając resztki śliny z ust. Podeszła do Rayny z chytrym uśmiechem i ukucnęła przed nią.

– Żegnaj Shannon.

Rayna nie zdążyła krzyknąć ani zaprotestować, gdy odpłynęła w nicość. Poczuła jedynie krótkie, głuche uderzenie jej własnego ciała o wykładzinę. Dźwięki odchodziły i pozostawiały za sobą błogą ciszę. Nie widziała nic, ale czuła pojedyncze bicie serca. Wraz z ostatnim wdechem, nie czuła już nic.

~~*~~

TA DAM! KONIEC, MOI KOCHANI, TO JUŻ KONIEC.

Bardzoo się cieszę, że wytrwaliście, że byliście ze mną przez te krótkie dziewięć rozdziałów. Pisanie tego było dla mnie swojego rodzaju wyzwaniem, ponieważ nigdy nie zagłębiłam się w kryminał ani nie pisałam w narracji trzecioosobowej. 

Dwie Twarze były dla mnie ciekawą przygodą. Myślę, że trochę zregenerowałam się po przerwie i nabrałam siły i motywacji, aby dalej w to brnąć. TAK, dobrze słyszycie. Jak wróciłam, to na dobre. Pisanie było, jest i będzie częścią mnie. Pochłonęło mnie w swoim magicznym świecie, co poskutkowało tym, że czasami marzę o niebieskich migdałach i mam nieco wygórowane oczekiwania co do zwykłego świata. Jednak nie uważam tego za wadę. Każdy powinien umieć marzyć, rozwijać swoją wyobraźnię i czasami na chwilę przenieść się z dala od problemów, w swój wyimaginowany świat.

Właśnie dlatego tak to kocham. Kocham to co robię, mogę to stwierdzić i nawet jeśli nie jestem w tym mistrzem, będę to robić dalej, ponieważ wiem, że na mecie czeka mnie moje własne, indywidualne zwycięstwo.

To opowiadanie nauczyło mnie jednej z wielu rzeczy – a między innymi systematyczności. Mam z tym ogromnym problem, co można potwierdzić tym, że kilkadziesiąt z moich opowiadań leży w folderze niedokończone. Nigdy nie umiałam doprowadzić czegoś do końca, czasem nawet z rozpisaną fabułą, gubiłam się po drodze i poddawałam.

Walczę o wiele rzeczy. Ale pisząc Dwie Twarze, wywalczyłam sobie prawdziwe zakończenie.

To jedynie pojedyncza wygrana bitwa. Czeka mnie ciężka wojna z moimi słabościami, ale kto da radę, jak nie ja?

Na koniec chciałabym podziękować wszystkim czytelnikom, tym, którzy z ukrycia obserwowali oraz ci, którzy udzielali się w komentarzach i dawali mi ogrom wsparcia. Gdyby nie wy, na pewno nie dotrwałabym do końca!

Koniec. A cóż dalej? Otóż, to zależy od was. Możecie pisać swoje propozycje w komentarzach, bo ja nie mam pojęcia od czego zacząć. 

Zostawiam was, abyście namyślili się przez jakiś czas i dali mi znać. Będę czekać w gotowości!

Kocham, całuję, ściskam i dziękuję,

Wasza Dellirah