8. Dwie Twarze

Z wielką ulgą stwierdziła, że wszystkie rzeczy znajdują się w walizkach. Poczuła jakby znowu się wyprowadzała, teoretycznie – tak było, ale jedynie na drugi koniec miasta, a nie na inny kontynent. Wszystko było zapięte na ostatni guzik, a Rayna niecierpliwie czekała, aż do jej drzwi zadzwoni wyczekiwany dzwonek. Pomimo skupienia, przestraszyła się wysokiego dźwięku, który rozbrzmiał po całym mieszkaniu.

Ostatni rzut okiem na miejsce, w którym mieszkała przez dobre parę miesięcy. Bez tych wszystkich ozdób, rupieci, stało się nagle puste i szare. Nawet wesoły kolor ściany w barwach jaśniejącego słońca nie ożywił wnętrza.

– Hej, gotowa?

Pokiwała głową, uznając to pytanie za retoryczne. Nie miała wyjścia, prawda? Musiała zrobić decydujący krok w przód, aby odkryć wszelkie zawiłości jakie krążyły wokół jej zmarłej siostry bliźniaczki.

Aiden chwycił obie walizki w dłonie, znosząc je na dół. Mruczał pod nosem, narzekając na kobiecy bagaż.

– Gdzie mieszkasz? – Zapytała, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej o lokalizacji, w której będzie zamieszkiwać przez najbliższy czas. Wrodzona ciekawość nie akceptowała stwierdzenia, że mieszkanie znajduje się na drugim końcu miasta.

– Piętnaście minut drogi stąd. Stosunkowo blisko.

Zapakował jej torby i walizki do bagażnika, po czym zajął miejsce kierowcy w czarnym audi. Rayna usiadła obok, zapięła pas bezpieczeństwa i odchyliła głowę w tył, opierając ją o zagłówek. Postanowiła zdrzemnąć się chociaż na chwilę, ponieważ niewiele spała tej nocy. Jakiś udział w tym miała ekscytacja, ale także obawa o dalsze losy swojej rodziny i swoje. Chciała także uniknąć niezręcznej, piętnastominutowej ciszy, która mogła zaistnieć. Nie była zbyt wygadana, a Aiden też na takiego nie wyglądał.

Na szczęście sen przyszedł z łatwością. Obudziła się z racji tego, że ktoś zaczął potrząsać jej ramieniem. Drzwi po jej stronie otworzyły się i wpuściły do środka gorące powietrze.

– Już? – Jęknęła i zaspana wyszła z pojazdu. Podniosła ręce do góry i leniwie przeciągnęła się. Dopiero potem rozejrzała się dookoła. Jej oczom ukazał się niewysoki budynek, który od zewnątrz wyglądał na owoc sztuki nowoczesnej.

– Tu mieszkasz? – Wytrzeszczyła oczy, chłonąc każdy szczegół ekskluzywnej budowli. – Niech mnie…

– Wynajmuję – sprostował i pociągnął za sobą jej walizki. Małe, plastikowe kółka stukały na brukowanym chodniku prowadzącym do wejścia. Aiden wyprowadził kod, a drzwi przed nimi otworzyły się z cichym zgrzytem.

– Nieźle jak na osobę, która nie ma kasy. – Mruknęła cicho, ale blondyn i tak ją usłyszał, lekko się krzywiąc.

Resztę drogi pokonali w ciszy. Winda zawiozła ich na drugie piętro, na którym znajdowały się dwa mieszkania. Aiden wyjął klucz i otworzył drzwi jednych z nich. Korytarz był ciemny, wyłożony szarymi płytami. Nie sprawiał przytulnego wrażenia, ale za to mieszkanie, do którego weszła Rayna zwaliło ją z nóg.

Zawsze marzyła o takim kącie. Mała, modernistyczna przestrzeń, cała dla niej i wystarczająca dla jej niewielkich wymagań. Kolorystyka wnętrza była utrzymana w ciepłych, kremowo-brązowych barwach. Spodziewała się czegoś w stylu ciemnej nory, a nie schludnego domu.

– Będziesz spać w gabinecie, jest tam pojedyncze łóżko i duża szafa. Laptop do twojej dyspozycji, niedługo oddzwonią do mnie koledzy, którzy załatwią ci pracę online.

– Dziękuję, naprawdę nie wiem…

Powstrzymał ją ruchem ręki i smutno się uśmiechnął.

– Działamy w jednej sprawie.

Potem więcej się nie odezwał. Przed wyjściem z mieszkania oznajmił, że wróci wieczorem i Rayna może wykorzystać resztę dnia na zaklimatyzowanie się, rozpakowanie i wszystko na co ma ochotę. Odradził wychodzenia, ponieważ stwierdził, że nie jest bezpiecznie. Wiedziała, że będzie się cholernie nudzić w pustym domu, ale nie miała wyjścia. Mieszkała tu na warunkach Aidena i choćby chciała się zbuntować jego nakazom, nie mogła.

~~*~~

Korzystając z ubogiej biblioteczki Rayna zabijała czas po raz kolejny czytając „Buszujący w zbożu”. Pomiędzy kolejnymi stronami czuła się coraz bardziej ociężała.

Odłożyła książkę i otworzyła drzwi balkonowe, z których miała widok na ruchliwą uliczkę. Powietrze było mniej zanieczyszczone niż w centrum, co dawało się odczuć.

Rozkoszowała się lekkim wiatrem, gdy nagle jej wzrok przykuła szkarłatna czupryna. Dziewczyna o takim kolorze włosów stała pod apartamentowcem i rozmawiała z kimś przez telefon. Z drugiego piętra Rayna wyłapała pojedyncze słowa i rozpoznała ten charakterystyczny, opryskliwy ton. Rzuciła się biegiem w stronę drzwi i gdy znalazła się obok windy, nerwowo uderzała dłonią w przycisk przywołujący dźwig. Wybiegła z budynku, a gdy zobaczyła postać czerwonowłosej, stojącą i nadal prowadzącą rozmowę, zamarła.

Pierwszym odruchem była chęć, aby uciec z powrotem na górę.

Drugim, dopaść ją i wydobyć informacje o położeniu Aubrey. Na pewno wiedziała, skoro teoretycznie sama ich naprowadziła na ten trop.

Bijąc się z myślami Rayna stała przy bocznej ścianie budynku, chowając się za rogiem. Z tego miejsca widziała Aishę, która schowała telefon do kieszeni kurtki. Podniosła głowę i ewidentnie obserwowała balkon na drugim piętrze. Mieszkanie Aidena. Musiała dowiedzieć się, że przeprowadziła się do niego albo po prostu od dawna go śledziła.

Nagle zapragnęła zadzwonić do Aidena i mu o wszystkim powiedzieć, ale jak miała to zrobić, skoro oddała mu komórkę Shannon, aby ją zniszczył? Przeklęła w myślach swoją głupotę i bezradność, po czym lekko wychyliła się ze swojej kryjówki.

Zamarła, gdy uświadomiła sobie, że chodnik jest pusty. Odruchowo cofnęła się, ale zachłysnęła się powietrzem, gdy poczuła zimną spluwę przyciśniętą do jej skroni oraz dłonie oplatające ją w pasie.

– Szzz, niegrzeczna dziewczynka. – Szepnęła Aisha i mocnym uderzeniem w głowę powaliła Raynę na ziemię.

~~*~~

Gdy ocknęła się, czuła nieprzyjemny posmak krwi. Splunęła szkarłatną cieczą na podłogę, na której siedziała. Jej ręce były związane, tak jak nogi. Skóra wokół ust i na policzkach niemiłosiernie piekła, a gdy spojrzała na wielkie lustro przed nią, zobaczyła czerwony pas na skórze.

– Rzucałaś się jak zwierzę, więc musiałam posunąć się do nieco drastycznych środków. – Oznajmiła Aisha, wyłaniając się zza drzwi. Z rękach trzymała zwój taśmy, którą prawdopodobnie wcześniej zakleiła usta blondynki.

Rayna rozejrzała się po pomieszczeniu, mając łzy w oczach i suchość w ustach. Nie było tu okien, jedynie jedna wisząca lampa, która była pokryta pajęczynami i oświetlała jedynie jej siedzącą postać. Pachniało tu papierosami, moczem i stęchlizną. Wykładzina była w niektórych miejscach poplamiona wymiocinami i alkoholem.

– Dlaczego to zrobiłaś? – Wydusiła drżącym  głosem, wiedząc, że to koniec. Nikt nie wiedział gdzie jest, a przed nią stała nieobliczalna psycholka.

– Jesteś zbyt ciekawska. Chciałaś mnie śledzić, prawda? Zresztą, wasza współpraca z Aidenem nie mogła wyjść na dobre. Chłopaczek wie za dużo, a ty jesteś uroczą, nieświadomą, tykającą bombą. – Przejechała po jej policzku długim, ostro zakończonym paznokciem. Gdy znalazła się przy uchu, mocniej przycisnęła go do skóry.

– Chcieliście szukać Aubrey, a to ona zawsze was znajdzie. Nigdy na odwrót. To jej gra i jej lalki. – Szepnęła niskim głosem i zaśmiała się sztucznie. – Rób z nią co chcesz.

Wyszła z pokoju, muskając przelotnie leżącą na stole broń. Wkrótce w pomieszczeniu pojawiła się nowa postać.

Była to niska, chuda dziewczyna o rzadkich, mysich włosach. Jej twarz była okrągła, z rumianymi policzkami, ale jednocześnie było w niej coś mrocznego, groźnego. Usta miała wychylone w dziwnym uśmiechu, a zielone oczy emanowały chłodem. Cała sylwetka mogła wydawać się krucha i słaba, ale sposób w jaki się poruszała i chwyciła broń, wskazywał na jej dominację.

Gdy się odezwała, głos miała spokojny i obojętny. Nie ukazywała w nim żadnych emocji.

– Rayna, wreszcie się spotykamy.

Jednak wszelką uwagę Rayny skupiła brzydka, odznaczająca się na jej oliwkowej skórze, blizna. Była o parę tonów jaśniejsza i znajdowała się na lewej powiece. Malutka kropka, wielkości opuszka małego palca.

– Urocza twarzyczka.

Kontynuowała swój obchód wokół przerażonej blondynki. Odnosiła się do niej z wyższością, poczuciem władzy nad jej dalszymi losami.

– Zabiłaś moją siostrę. – Oznajmiła hardo Rayna, chcąc zaobserwować jej reakcję i potwierdzić swoje przypuszczenia.

Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko przysunęła sobie pobliskie krzesło i usiadła naprzeciwko Rayny.

– Myślisz, że to zrobiłam, tak? – Przechyliła głowę w bok i obrzuciła ją bacznym, a zarazem kpiącym spojrzeniem.

– Tak. – Potwierdziła mniej pewnie blondynka i niespokojnie poruszyła się na podłodze.

– Ciekawe.

Aubrey wstała, chwytając broń i przecierając ją ścierką.

– Zatem, grzechem byłoby zakłócić bieg historii i darować ci życie. Jesteście takie podobne, te same lekceważące spojrzenie. U ciebie jest ono jeszcze trochę ukryte, ale widzę predyspozycje.

Rayna patrzyła na nią jak na wariatkę, a słowa, które wypowiadała i układała w fantazyjną całość, zbywały ją z tropu. Była szalona.

Przerwała czyszczenie pistoletu, gdy usłyszała głosy i kroki. Rayna modliła się, aby to był ktoś, kto ją stąd wyciągnie. Jednak do pomieszczenia został wepchnięty Aiden, cały posiniaczony i zakrwawiony. Za nim pojawił się wysoki, muskularny mężczyzna, który miał go na celowniku.

– Wszyscy w komplecie. – Aubrey zaklaskała w dłonie jak mała dziewczynka i uśmiechnęła się promiennie do mężczyzny, który przyprowadził tu Aidena. – Możemy zaczynać. 

~~*~~

Następny rozdział pojawi się najprawdopodobniej pod koniec lipca/na początku sierpnia. Wyjeżdżam, więc nie będzie mnie na blogu. Patrząc na postęp akcji, został nam jeszcze jeden rozdział. Może dorzucę epilog, ewentualnie jakiś rozdział bonusowy, który pozostanie niespodzianką. Szczerze, ta cała sprawa z porwaniem Rayny nie była planowana i napisałam ją pod wpływem chwili. 

Mam parę spraw... A mianowicie. Kończy się to opowiadanie... I co dalej? 

Możecie podawać propozycje, jestem otwarta na wasze sugestie. Co chcielibyście czytać? Szczerze, to zastanawiam się nad stworzeniem kolejnego bloga z historią, a ten zostawić tylko dla opowiadania "Dwie Twarze". Wiecie, żeby było schludnie. 

Cóż... to chyba wszystko. 

Do zobaczenia!
PS. a może teraz chcecie coś o nadnaturalnych istotach? Mam pewną koncepcję...